تفاوت فضای کار اشتراکی با دفتر اختصاصی

تفاوت فضای کار اشتراکی با دفتر اختصاصی

 طبق تعریف دفتر کار مشترک محلی است که طبق قراردادی داخلی بین چند نفر محدود تهیه شده و عموما قراردادهایی طولانی‌مدت برای استفاده از فضا منعقد می‌شود. درمقابل فضای کار اشتراکی تعریفی متفاوت دارد.

طراحی، پیاده‌سازی و مدیریت فضای کار اشتراکی به‌گونه‌ای تنظیم می‌شود که نیاز به قراردادهای طولانی‌مدت و تعهد حضور را برای نیروی انسانی کاهش می‌دهد. به‌بیان‌دیگر چنین فضاهایی لزوما نیاز به همکاری و هم‌فکری همه اعضا ندارد و افراد حاضر، با قراردادهای (عموما کوتاه‌مدت و به شکل خرید محصول یا سرویس) انفرادی از فضا استفاده می‌کنند.

​​​​​​​
فضای کار اشتراکی تحت مدیریت یک فرد یا گروه اداره می‌شود که ارائه خدمات و فروش بسته‌های خدماتی را بر عهده می‌گیرد. اعضا با خرید بسته‌های خدماتی یا قراردادهای کوتاه‌مدت، از خدمات و امکانات فضا استفاده می‌کنند. نظارت بر نحوه اجرای صحیح دستور‌العمل‌ها و ارائه خدمات بهینه به اعضا، بر عهده مدیر و کارمندان فضا است. درنهایت فضای کار اشتراکی را می‌توان مانند شرکتی تصور کرد که کارمندان آن لزوما به مدیریت خدمت‌رسانی نمی‌کنند و هرکدام شغل‌ مستقل خود را دارند. درحالی‌که دفتر کار مشترک محدودیت‌هایی همچون هماهنگی همه ساکنان، مدیریت نامشخص و تعهد بیشتر ساکنان به مالک مجموعه را به‌همراه دارد.

فعالیت کاری در دفتر خصوصی مزایایی را برای افراد به‌همراه دارد. به‌عنوان مثال آزادی عمل بیشتر خواهد بود و نیازی به پیروی از قوانین خاصی وجود ندارد. البته در چنان فضایی در مقایسه با فضای کار اشتراکی، امکان آشنایی با افراد جدید کمتر است. به‌علاوه افراد نمی‌توانند بدون برنامه‌ریزی یا ملاقات‌های خاص با افرادی برای استخدام یا برون‌سپاری وظایف آشنا شوند. درنهایت بحث امکانات نیز در دفتر خصوصی محدودیت‌هایی دارد و شاید به‌اندازه یک فضای کار اشتراکی و با هزینه‌های برابر، امکانات برابر در اختیار افراد قرار نگیرد.
 

صفحه‌ی بعد: تاریخچه‌ی فضای کار اشتراکی